Afscheid Een vierkant blok steen. Appartementen. Nieuw volk, zij kennen het dorp niet, het dorp kent hen niet. Vroeger was hier de school. Juf Tjalling, meester van der Wiel. Ze zat bij mijn zus in de klas, ze speelde regelmatig bij ons thuis. De 152e stoeptegel vanaf de straathoek, het zesde huis. Op die steen strikte ik altijd mijn veters, terwijl ik door het raam naar binnen keek. Haar moeder woont er nog, ze zal me wel gaan missen. De tuin is nu betegeld, het onderhoud werd te zwaar voor haar. Er staat nog steeds een bankje. Aan de overkant de ‘nieuwe’ basisschool. Vroeger stond er de MAVO. Ik ging in de stad op school, fietste altijd samen met Wim naar huis. Middagen lang gepraat, bij hem, bij mij, in het dorp. En als we het laatste uur vrij hadden en het niet regende, op dat bankje. Hij heeft me nooit gevraagd waarom. Nu verkopen ze er Turkse pizza’s, destijds was het een snackbar. Op woensdagavonden, na dansles, ging ze er altijd met twee vriendinnen een patatje halen. Op zo’n woensdagavond stapte ik over mijn schaduw heen: “heb jij niet bij mijn zus in de klas gezeten?” Ze moest lachen, natuurlijk wist ze wie ik was, en ze wist donders goed dat ik wist wie zij was. Jarenlang als ze van school naar huis liep, met één oog kijken of er iemand op dat bankje zat. Zo vaak door haar raam gegluurd of die jongen zijn veters weer ging strikken. En ze speelde altijd liever bij mijn zus, dan dat ze mijn zus bij haar liet spelen. Er volgden achtentwintig gelukkige jaren. Daarna het plotse afscheid. Mijn afscheid duurde langer, vandaag is het klaar.