Nieuwjaar was voor haar een dag als een ander. Het gedoe rond pakjes, het verplicht vriendelijk zijn en het overdreven enthousiasme van de kleine kinderen een hele avond weerstaan. Maar toch werd ze verwacht op het feestje dat door haar broer georganiseerd werd. Speciaal voor de gelegenheid had ze haar beste outfit aangemeten. Gelukkig woonde hij op nummer 71, twee huizen verderop. Dat die maar snel weer uit kan, ik ben het nu al zat, vertelde ze tegen haar spiegelbeeld. Op haar bed lagen verschillende jurken en rokjes die de eerste selectieronde niet doorstaan hadden. Haar lippen waren knalrood, haar amandelvormige bruine ogen waren netjes opgemaakt met glitters en dure oogschaduw. Ze had wel drie uur nodig gehad om er zo uit te zien. Lieve zus, ik weet dat je liever thuis blijft, maar het zou fijn zijn als je er bij zou zijn, herinnerde Carine zich de smekende woorden van haar broer Dirk Carine belde aan de voordeur die versierd was met een groene krans met plastiek rode besjes. Wat zou die gekost hebben, dat lelijk ding?, dacht ze. ‘Zus! Wat zie je er beeldig uit! Kom gauw binnen, het is te koud om daar te blijven staan’. Zeker? Ik vind het hier buiten best fijn, het is hier vast gezelliger dan daar binnen. Die woorden hield ze voor haarzelf. De woonkamer was doodstil. Geen kinderen. Niets. ‘Ik weet dat je anti-feestdagen bent, daarom doen we het dit jaar kalmpjes aan. We vieren met z’n tweetjes dat je volgend jaar 90 wordt. We maken er een knaljaar van'. Het werd haar beste Nieuwjaar ooit.