Super moet het worden Alles onder controle” zeg ik tegen mezelf. Dit jaar komen er 9 mensen aan onze kerstdis zitten. Kerstavond is voor mijn gezin de enige avond in het jaar dat we als gezin bij elkaar komen. Het afgelopen jaar is een familielid ontvallen, wat goed en verdrietig is en eentje komt er waarschijnlijk blijvend bij, wat hoopvol stemt. “Wir haben es geschafft”. Alle lijstjes zijn afgevinkt en de tafel staat er schitterend gedekt bij. Zelfs de servetten zijn gestreken. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een gelukkig samenzijn. Het huis ziet er spik en span uit. De pannen staan te pruttelen. Er zijn nog enkele gerechten die een laatste handeling vereisen maar daar heb ik mijn redder in nood voor. Mijn liefhebbende echtgenoot blijft altijd koel en kent de finishing touch als geen ander. Wat wel een terugkomend thema is tussen mij en mijn lief is wordt het kunstlicht of kaarslicht. Gaan we voor helder licht en zien wat je eet of voor romantisch genieten. Ieder zit in zijn goede goed aan tafel. Plots wordt mijn blik getrokken door iets wat bungelt aan de rand van een spotje net boven een lekker geurende schaal. Mijn adem stokt in mijn keel. Het is een dood verschrompeld muizenlichaampje. Waarschijnlijk hangt het er al even en het moet ook nog even blijven hangen. Snel knip ik het grote licht uit, discussie gesloten . Behoedzaam schuif ik de schaal wat naar links. O jee, toch niet alles onder controle.