Het gezellige Kerstavond-onderonsje stond op het punt uit te breiden. “Schat, dit wordt champagne.” Hij gaf haar een bemoedigend kneepje in de hand. “Voor jou wel, geef mij maar een trappist. Stimuleert de melkproductie.” Ze pufte tussen haar persweeën door. Haar bolle gelaat dat al negen maanden bloosde werd nog roder. Hij kreeg het absurde gevoel dat niet alleen de baby ging komen, maar dat al haar ingewanden dezelfde weg naar buiten zouden vinden. Ze drukte haar onderlichaam tegen de bevallingstafel. Met een laatste inspanning en een langgerekte kreun kwam de baby te voorschijn. “Een flinke zoon,” feliciteerde de gynaecologe hen. Terwijl de krijser werd overgenomen door steriele handschoenen, kreeg ze tranen in de ogen. “Hou me vast Jozef, zolang het nog kan.” “Ik ben zo trots op je.” Zijn handen omsloten haar wangen en hij drukte een kus op haar gezicht. De jongen werd aangelegd en begon te drinken. Hij voelde iets trillen in zijn broekzak. Het berichtje deed hem wankelen, het bloed steeg naar zijn hoofd. “Ik moet even weg Marieke.” Ze keek hem niet begrijpend aan terwijl hij met de staart tussen zijn benen niet snel genoeg kon vertrekken. Vijfenveertig minuten later kwam hij terug. Zijn benen trilden nog na van de ervaring deze avond en voelde zich misselijk worden. Hij slaagde er met moeite in haar toe te lachen. “En, hoe zullen we haar noemen?” - Haar - Zijn witte gelaat bevestigde haar vermoeden. De reden van zijn laatavond-vergaderingen. Haar kin verstrakte. “Wat denk je van Judas?”