Claus keek tevreden naar zijn werkplaats. Zijn Elfjes waren druk in de weer om alles op tijd klaar te krijgen voor kerst. Ze lagen voor op schema en Claus stak zijn duim omhoog. De Elfjes glunderden. Hij keek op zijn horloge; tijd om de rendieren te eten te geven. Ze moeten groot en sterk zijn om Claus en al die mooie cadeaus te vervoeren. Fluitend arriveerde Claus bij de stal, de deur stond op een kier. Het was echter ongewoon stil, dat was hij niet gewend van zijn trouwe garde. ‘Dancer? Comet? Cupid?’ riep hij voorzichtig bij de staldeur. Een reactie bleef uit. Voorzichtig openende Claus de deur. Hij schrok zich het leplazarus en braakte in de sneeuw. ‘Oh Dasher, oh Vixen, Oh Prancer!’ schreeuwde Claus jankend. Zijn prachtige rendieren waren volledig in mootjes gehakt. Donder kwam onder Blixem vandaan gekropen, hij was doormidden gekliefd en sleepte zijn ingewanden over de vloer. Trillend hield hij nog een pootje omhoog richting Claus, maar bezweek enkele seconden later aan zijn verwondingen. Claus zakte door zijn knieën en huilde hevig. ‘Mijn lieve jongens, wat moet ik zonder jullie beginnen? Wie doet zoiets vreselijks?’ In de hoek van de stal hoorde hij een Zippo dichtklappen en zag de sigaret oplichten. Hij had weer gedronken, Claus zag het aan zijn neus. ‘Rudolph, hoe kon je dit nou doen?’ Rudolph maakte zijn samoeraizwaard schoon met een zijden zakdoek. ‘Ik ben altijd het negende wiel, hik. Iedereen maakt me belachelijk omdat ik altijd een rode neus hebt.’ ‘Je bent ook een verdomde alcoholist. De anderen deden tenminste aan atletiek, verwende lamzak.’ Rudolph stond op en rende woedend met zijn zwaard op Claus af. Gelukkig had Claus al wat cadeautjes voor de IRA in zijn zak zitten. Vanuit de werkplaats zagen de Elfjes de stal ontploffen. Gekletter van rendierhoeven was hoorbaar op het dak. De hoofdelf legde zijn werk neer en liep naar de telefoon. ‘Hallo Tempo Team? We hebben weer een nieuwe Kerstman nodig.’