Gustavo wiebelt even met zijn wenkbrauwen. Ja, dat is goed zo. Een neutrale maar toch bezorgde stand. Licht drukt hij zijn frons iets dieper. Bezorgd en bedroefd, ja. ‘Hugo, lieverd … ‘ Nee geen lieverd want dan denkt ie dat ik nog steeds van hem hou. Hij ontvouwt het briefje wat hij in zijn linkerhand verborgen hield en krast lieverd door. Zijn ogen vliegen weer snel over de tekst. ‘… fantastische tijd … maar ik miste iets … indentieteit … Nee, kut, het is identiteit,’ pruttelt hij half hardop en krast weer op zijn briefje. Met denkrimpels richt hij zich tot zijn ongeduldige spiegelbeeld. Nou, ontspannen. Het is beter, voor ons allebei. Niet alleen voor mij, ik geef jou toch ook niet wat jij nodig hebt. En dit is nou eenmaal het tijdstip om nieuwe wegen in te slaan. ‘Hugo …’ Shit, hoort hij nu de voordeur? Nee, gelukkig. Nog een keer. ‘Dit is misschien een ongelukkig moment maar … maar … verdomme.’ Getergd spiekt hij op zijn notitie. ‘Ik voel dat mijn wens mezelf te ontplooien niet genoeg ruimte vindt in onze relatie.’ Zijn standvastige blik verkruimelt snel als de echo van zijn woorden hun slaapkamer verlaat. Dit lijkt wel een functioneringsgesprek. Dan gaat zijn mobiel in zijn binnenzak. Tot zijn schrik staart Hugo, een foto van vorig jaar, Lugano, wat een heerlijke vakantie was dat, hem lachend aan. ‘Hé liefje, waar ben je?’ ‘Gustavo, ik ben bij m’n zus.’ ‘Eh, we zouden daar toch pas om zeven uur naar toe gaan?’ ‘Gustavo, lieverd, dit is misschien een ongelukkig moment maar …’