Hamster had alles minutieus voorbereid: frambozen verzameld, de favoriete bessen van Egel; een lekkere stoel gekocht, precies in Egels maat; en uitgezocht wat Egels meest favoriete muziek was. Als hij die zou horen, zou hij smelten. “Dag Hamster,” zei Egel, “je vindt het toch niet erg dat ik Hazelmuis heb meegenomen?” Natuurlijk vond Hamster dat erg, maar tegen Egel zou ze dat nooit toegeven. “Kom erin,” zei ze met haar vriendelijkste glimlach, “ik heb frambozen in huis gehaald.” “O lekker,” zei Hazelmuis, “mag ik?” “Tuurlijk,” zei Egel, “ik heb toch geen honger.” Hazelmuis at alle frambozen op. “Indrukwekkend,” zei Egel, “ga maar lekker uitbuiken. Kijk eens, daar staat een lekkere stoel.” “Wat gebeurt hier?” dacht Hamster verontrust. Ze zette snel muziek op. Maar Egel smolt niet, zoals Hamster gehoopt had. Egel stelde zich vreselijk aan, hij maakte danspasjes en zong erbij in een vreemde taal. Tegelijkertijd hield hij nauwlettend in de gaten hoe Hazelmuis naar hem keek. Voor Hamster was het duidelijk, ze was teveel. Ze liep kwaad naar buiten en sloeg met een harde klap de deur van haar huisje dicht. “Ik ga naar Havik,” dacht ze, “die is vast heel geïnteresseerd in Hazelmuis." Of Havik echt interesse had in Hazelmuis, zullen we wel nooit weten. Hamster vond hij wel heel lekker.