Op een woensdag, aan de vooravond van een matige feestdag, schoven de deuren open omdat meneer M. deze trein had gekozen om hem naar huis te brengen. Beter gezegd: hij had op het knopje gedrukt dat niet op een knopje lijkt maar meer op het lampje van de brandweerauto waarmee meneer M. als kind had gespeeld. Nostalgie overspoelde hem dikwijls; de geur van een uitgedrukte sigaret in een bakje mayonaise, een verfrommeld snoeppapiertje tussen de rubbers van de treindeuren, de ondefinieerbare substantie uitgesmeerd over de vloer van de wagon. Het bracht een stortvloed aan futiele herinneringen te weeg die hem in balans hielden. God zoude verhoeden dat zijn geest op enig moment leeg zou raken. Dan zou zijn lichaam de overmacht krijgen. Natuurlijk gaat het mis. Want ook meneer M. kon niet voorkomen dat een soortgenoot de trein aanzag voor een uitvlucht. De trein stopte gillend te midden van een weiland. De koeien keken hem minachtend aan: “Zo ouwe, hoe denk jij je hier uit te denken? ” Het begon als mist, het groene weiland werd valer, grauwer, grijzer, het verloor kleur en vorm. Hij voelde de zitting schudden onder zijn lijf. De trein wierp hem op de grond en duwde zijn hoofd naar de met kauwgum besmeurde vloer. Hij zag de verschrikte gezichten van zijn medepassagiers. Had de zwaartekracht geen vat op hen? Waarom droeg die man een hoed? Meneer M. concentreerde zich op de zwarte hoed en zag steeds meer contouren. Een uitgestoken hand, een vriendelijke stem, een bezorgde blik. “Nee het gaat al weer, het gaat.” Hij veegde met zijn zakdoek langs zijn mond en ging weer zitten. Iemand gaf hem zijn aktetas aan. “Gaat het weer een beetje meneer M.?” Hij knikte. “Minder erg dan de vorige keer hè?” Man met hoed. Een nieuwe herinnering om zijn hoofd mee te vullen.