Dankzij Яop Als ik de beelden terugkijk, huiver ik en lopen de tranen me over de wangen. De grens tussen leven en dood is nooit zo nabij geweest. Ik ben al jaren lid van het achttien leden tellend clubje skydivers ‘Spring is in the Air’, opgericht door twee handige reclamejongens, die zich presenteren onder de naam ‘Bob en Яop Promoting’. In de zomerse maanden, bij gunstige weersomstandigheden maken we bijna elke week een vlucht. Altijd boven de heidevelden van de Veluwe. Zo ook die bewuste zondagmiddag. Met de zon hoog aan de lucht en geen zuchtje wind. We stegen tot vierduizend meter, kalibreerden onze hoogtemeters en sprongen een voor een de lucht in. Tot drieduizend meter konden we naar hartenlust duiken en buitelen; puur genot. Daarna zweefden we langzaam naar elkaar toe om de formaties te creëren die we van tevoren hadden afgesproken. Vandaag was dat een cirkel die de zon moest verbeelden. Van daaruit formeerden we dan de reclameboodschap AUDI-VW. Ik dook als voorlaatste, Rob met een camera op zijn helm, na mij. Wij moesten zo snel mogelijk bij onze voorgangers zien te komen. Buikelings, met gespreide armen en benen, dook ik naar mijn kameraden onder mij. Op drieëndertighonderd meter hoogte gebeurde het. Ik kreeg een epileptische aanval. Nooit eerder gehad. Ik viel stuurloos naar beneden: ruggelings, spastisch schoppend en wild zwaaiend met mijn armen. Op zijn laptop zie ik hoe Rob probeert om zo snel mogelijk bij me te komen. Met een schril fluitsignaal vraagt hij ook de aandacht van de anderen beneden ons. Op anderhalve kilometer hoogte ziet hij kans om me veilig te naderen en aan het levensreddend touwtje te trekken. Ik land ongemakkelijk tussen de schapen. Slechts één been breek ik. Vreemd, telkens als ik de beelden terugzie, lopen de tranen me over de wangen; maar dat zei ik al.