‘Ik heb het gevoel dat we dit gesprek al eens eerder gevoerd hebben, Dr. Brun.’ Brun tikte met een ballpoint tegen zijn onderlip. ‘Met de aanvallen die jij ondervindt, is déjà vu een zeer aanwezige factor.’ Emily liet het even bezinken en ging over op wat zestienjarige meisjes graag doen, uitgaan. ‘Het wil niet zeggen dat je episodes zult krijgen, een ontspannende omgeving stimuleert de hersenen.’ ‘Het is de eerste keer sinds het ongeluk dat ik weer uitga.’ Dr. Brun zag dat Emily zich onzeker voelde en kalmeerde haar. ‘Je hebt een aantal prachtige, meelevende vriendinnen, instrueer hen wat ze moeten doen, mocht het toch gebeuren. Mijn zegen heb je, ga lekker genieten van je leven.’ Die woorden deden Emily glunderen. Ze bedankte Dr. Brun en verliet vrolijk zijn kantoor. De muziek bonkte luid uit de speakers en Emily had de tijd van haar leven. Ze keek naar haar vriendinnen die lachten en dansten. Ze kon zien dat ze allen om de paar seconden naar haar keken. Ze vond het niet erg. Echte vriendinnen zorgen voor elkaar. Ze nam een slok van haar jus d’orange, alcohol had Dr. Brun ten strengste afgeraden. Harde knallen mengden zich in de muziek. Voor een moment dacht Emily dat het een of andere remix was, maar gauw werd duidelijk dat het iets anders betrof. Ze zag haar glas uiteenspatten, terwijl haar blik naar de ingang van de discotheek ging, zag ze drie gewapende mannen wild om zich heen schieten. Een regen van kogels verspreidde zich in een rap tempo. Eén van haar vriendinnen werd in het hoofd geraakt en nam Emily mee tegen de grond, het bloed bedekte haar nieuwe jurk. Vanuit een ooghoek zag ze één van de mannen zijn jas opentrekken met daaronder, iets wat leek op een bom. Terwijl hij deze tot ontploffing bracht kreeg Emily een epileptische aanval. Haar lichaam trilde hevig heen en weer en zag de bom imploderen. Haar vriendin kwam recht en de kogel verliet haar hoofd, het bloed verdween. Wat daarna gebeurde waren slechts flitsen. ‘Ik heb het gevoel dat we dit gesprek al eens eerder gevoerd hebben, Dr. Brun.’