Kijken is toegestaan. Meer niet. Zelfs geen praatje. Ook niet met een moeder. Een groet in het voorbijgaan, dat kan nog net, maar alleen als het echt moet. Dat zijn de ijzeren regels waar hij zich al jaren aan houdt. Elke dag een ander park. Nog een regel. Vandaag is hij in de Paleistuin, niet zijn favoriete park. Hij zit op een bank bij de speeltuin – nooit dezelfde bank twee keer achter elkaar! – en lijkt verdiept in zijn boek. Het is woensdagmiddag, meestal een drukke tijd, maar vandaag is het koud en er zijn nog minder kinderen dan anders. Als je dichterbij zou komen, zou je zien dat zijn ogen schichtig heen en weer flitsen. Vanonder zijn wenkbrauwen kijkt hij naar de kinderen in de speeltuin. Naar de jongetjes van een jaar of vijf, om precies te zijn. En je zou in de rimpels rond zijn ogen de pijn en het verlangen zien, het verlangen dat groot is en oud, maar niet zo groot en oud als zijn onverbiddelijke geweten.