Ik denk, Edwin, dat het goedkoper en zelfs beter is om het toch bij jezelf te houden. Het is jouw verhaal. Heb je er zelf al alles aan gedaan om het goed op te kunnen schrijven? Dat wil zeggen; schrijfboeken gekocht, schrijfoefeningen gemaakt, schrijfcursussen gevolgd, etc? Ik zou eerst die paden bewandelen voor je het in handen van een ander geeft. Maar vooral is het een ontzettende klotetijd voor jou geweest, zoals ik het lees, en wens ik je sterkte in het gemis van je kinderen. Hen nooit meer zien lijkt me het allermoeilijkste dat er is. Is er helemaal geen contact meer?

Mijn (ex)vrouw blijkt nu achteraf een narcist te zijn.

Alle vrouwen zijn een narcist. Dat begint al heel erg jong en had je met de juiste opleiding kunnen weten.

Freud doelde met narcisme vooral op vrouwen die hun energie te veel aan zichzelf en te weinig aan anderen besteden.

Je kunt je voorstellen dat er heel erg veel is gebeurd.

Ja, dat kan ik. Jammer dat je niet de enige bent. Jij bent 1 van de 10.000 mannen per jaar. Per jaar zijn er meer dan 30.000 kinderen betrokken bij een scheiding. Als ik het kon zou ik de ouders van die kinderen op een rots-vulkaan-eiland zetten met zeer weinig proviand. Het eerste ex-paar dat een zelf geschreven boek uitbrengt om al die ellende te voorkomen mag van het eiland. De rest mag van mij wachten op een vulkaanuitbarsting.

Wie zit er op jouw verhaal te wachten? Diegenen in hetzelfde schuitje? Fijn nog even extra leed over zichzelf uitgieten met goedbedoelde ondersteuning. Ja ja... Of anders lezers die niet daarmee te maken hebben? Heerlijk, leed van anderen. Eigenlijk is het onderwerp van zo'n (persoonlijk aangrijpend) verhaal te gewoontjes, want er gebeurt niets bijzonders. Vreemdgaan, vechtscheiding, kinderduupjes, allemaal bekend en uitgemolken. Iets met bijlen, kettingzagen en penose zou nog kunnen, zijdelings in 't onderste schap. Wat maakt jouw erg persoonlijke (autobiografische) verhaal nou echt de moeite voor anderen om het te lezen? Ben je een sprankelende inspirerende persoonlijkheid met ruime, boeiende ervaringen vol van inzichtelijke anekdotes die zijn leven veruïneerd zag door een vreselijk secreet, de tot leven gewekte harpij die desnoods haar eigen kinderen zou verslinden? Of is het wraak van jou? Ook een perspectief natuurlijk. Kortom, als het een verhaal is, is het alleen zinvol voor anderen om het te lezen als het het mondaine overstijgt. En dat betekent dat je helemaal niet dwangmatig hoeft te vertellen wat er allemaal wel en wat er allemaal niet en zij zei en ik zei en zo voort. Televisie-soaps lijken uit het leven gegrepen, maar zijn natuurlijk gedachtenspinsels die men fantaseert als er een situatie zou bestaan die jij heel goed kent. Maar dat willen de kijkers (lees: de televisieboeklezers) nou net niet. Om je vraag te beantwoorden: Doe het vooral zelf. En als je per sé er een publicatie van wilt maken, bedenk dan eerst de echte reden om zoiets te publiceren (niet: mijn bittere ervaring; wel: een flabbergasting verhaal), bedenk de juiste vorm (drama, humor, cursieve historie) en het volume (dictie, stijl, setting, personages, karakterontwikkeling &c &c &c). De wereld is vergeven van de Hemingways, maar van de echte was er natuurlijk maar één.

Beste Edwin, waarschijnlijk kan ik u wel helpen, u kunt contact met mij opnemen op motivationnow.mh@gmail.com, ik hoor het graag, vriendelijke groet, MHaagen