Bij een grote wedstrijd leest geen enkel jurylid alle teksten maar wordt het werk in de 1e ronde verdeeld.

Volgens mij moet je je als jurylid dan door ellenlange verschrikkelijke teksten ploegen.

Nee, dat is niet waar. De teksten zijn niet verschrikkelijk.

Is lezen dan nog wel leuk?

Ja, lezen is dan nog steeds leuk.

En kun je dan nog wel beoordelen of die zestiende tekst, na vijftien miskleunen, misschien nog wel potentie heeft?

Ja, dat kan je. Als je dat niet kan is het verstandig te bedanken voor de eer een jurylid te zijn.

Hoe doen jullie dat?

Verstandig proberen te zijn en geen jurylid worden als de wedstrijd niet mijn ding is.

Ik zag laatst heel vluchtig een schrijfwedstrijd voorbijkomen waarin je de beste liefdesbrief moet schrijven en ik kreeg gewoon direct medelijden met degene die dat zou moeten jureren.

Iets vluchtig beoordelen geeft een vluchtig oordeel. Als je denkt het beter te kunnen is juist deze wedstrijd de meest ideale wedstrijd voor je. De kans dat je hoog eindigt is aanwezig - echter - de kans laag te eindigen ook, de jury is namelijk niet je papa of mama.

En met de deelnemers. Ik heb dan ook maar niet meegedaan.

Medelijden met de deelnemers - en de juryleden - is klink[t-verwaand]klare onzin.

Yrret heeft helemaal gelijk. Met wie zou je medelijden moeten hebben en waarom? Niemand is verplicht om aan een wedstrijd mee te doen of daarvoor te gaan jureren. Doe je het toch, dan moet je ook de consequenties aanvaarden. Punt.

Aangerand? Wowwwwwwww.

Ik beleef plezier, ook aan de beginnersverhalen vol koddige clichés en beginnersfouten. Zelfs verhalen van dyslectici lees ik met een bepaald soort plezier. Het zijn allemaal mensen die dit schrijven. Er zijn verhalen die tergen, maar die zijn in de minderheid. Ach ja.