Hallo, mijn naam is Cees Baerts. Wilde graag kok worden maar, mijn Vadervond het beter als ik een vak zou leren. 'koks zijn allemaal homo's' vertelde hij daarbij.. Dus werd ik Loodgieter, dat was een goed en degelijk mannenvak. Later hielp mij aan mijn eerste baan, automonteur, en ik was diep, diep ongelukkig. Schrijven is een reeds lang gekoesterde kinderwens. Zag mijzelf aan een bureau zitten met een typemachine... Omdat mijn lagere school leeraar mij als leesblind wegzetten, bleek die mogelijkheid voor altijd vervlogen. Hierdoor werd er tot aan de technische school geen aandacht besteed aan mijn Nederlandse taal. Omdat ik op latere leeftijd nog steeds die wens koesterde, besloot ik korte verhalen gaan schrijven, je moet klein beginnen, dacht ik. Dit ging zeker niet zonder slag of stoot. Twee trainingen wezen uit dat ik inderdaad dyslectisch was. Maar ook een vechter. Dus opgeven was en is geen optie. Met vallen op opstaan, waarbij het opstaan belangrijker is dan het vallen, kreeg ik vat op de zaak. Nu wil ik de wereld iets laten zien. 'Wie beslist er in mijn leven dat ik zo iets als schrijven niet zou kunnen'. Als kind keek en luisterde ik heel graag naar Simon Carmiggelt. Later las ik heel graag de boeken van Thomas Ross. En nu schijf ik in een mengeling van die stijlen. Daarnaast schrijf ik mede door mijn ervaring met mensen en situaties, Human Resours boeken. Nu nog even een beroemt schrijver worden. Ooit zal er iemand zijn die zegt, 'Die gast ken ik nog, die kon geen zin foutloos schrijven'. Uw commentaar wordt zeer op prijs gesteld. Het zal mij beter en sterker maken maar, nooit ontmoedigen. Met vriendelijke groeten, Cees Baerts