Kort geleden heb ik kennis gemaakt met de UKV facebookgroep. Ik vond het een verademing in Facebookland. Ik werd heel blij van deze pagina en stroomde door naar hier. Ik denk dat dit normaal in omgekeerde volgorde gaat… Ondertussen staat mijn eerste verhaaltje hier online. Met de gegeven opdracht had ik eigenlijk helemaal niets en dat maakte het dan weer leuk om er toch iets van te maken (twee keer maak, kijk ik vorder). Meestal schrijf ik naar aanleiding van een gebeurtenis, iets wat ik zie of hoor, mensen die ik ontmoet en dan komen de woorden (en het eventueel verzonnen verhaal er omheen) vanzelf. Dit is dus anders. Kortom: Ik leer. Wat ik hier zo al gelezen heb denk ik nog veel meer te leren. Ook weer niet al te veel want dat zal wellicht ten koste gaan van spontaniteit. Schrijven is geen wiskunde denk ik. Verder gaat het niemand wat aan dat ik geen katten heb, bij welke bank ik klant ben, welke inlegkruisjes ik gebruik of hoe laat ik een opvlieger heb. Ik vind het daarentegen niet erg om met naam en toenaam op internet te staan want ja, ik word hier natuurlijk ontdekt, wereldberoemd en stinkend rijk. Niets om me voor te schamen lijkt me. Hoewel, als ik eenmaal bovenmodaal bemiddeld ben kan ik me maar beter wat terugtrekken want ja, dan komen de aasgieren. Ik ken ze, ik ben er zelf ook één. Maar dat is van later zorg. Prettig kennis te maken met iedereen hier, ik ga alvast mijn ideale zeiljacht ontwerpen. En dan maar hopen dat ik nog tijd overheb om te schrijven.