De schaar

(door Odile Schmidt-Nouhan)

Ze zat op de stoep van een Grachtenpand, twee jassen over elkaar, verfomfaaid. Ze hield een felgele plastic tas in houdgreep vast. Ik herkende haar bijna niet, zelfs toen ze mijn naam zei en uit haar rol stapte door energiek op te staan: ‘Sylvie!’ Ik slikte. Wie stond voor mij? Niemand anders dan Monique.

Ik vroeg wat er met haar gebeurd was. Ze legde uit: een postpakket van haar spitsvondige Tante: een schaar en een briefje eraan vastgemaakt met een touwtje. Ze las de woorden: deze schaar wijs gebruiken. Je kunt er vrijheid mee knippen. Knip rond een mens, en zij wordt vrij.

Monique had er geen moment over nagedacht en begon lacherig om zich heen te knippen. Dezelfde dag ging de telefoon.

Haar baas verontschuldigde zich, het kapitaal van het bedrijf was in een klap weg en hij moest haar ontslaan.

Toen kwam haar vriend. Hij durfde haar niet aan te kijken toen hij zei dat hij verliefd was geworden op een ander. Zij had geen huis en hij wilde haar meteen in huis nemen. Of Monique ergens anders kon slapen?

Ze wachtte geen moment en stoof de deur uit. Ze was al straten verder toen ze erachter kwam dat ze haar tas met mobiel en telefoon binnen had laten liggen.

Het was warm en ze liep naar het park. Daar was ’s avonds muziek naast het grasveld, waar ze nog een maand geleden met Jeroen had gezoend. Ze ging half opgerold liggen en viel in een diepe slaap. Ze was moe van alles.

Toen ze wakker werd was ze vrij. Ze had geen werk meer, geen vriend, geen huis, geen spullen. Net zoals de vogels was ze. Het was geen besluit, ze rolde erin. Zo heeft ze een maand in het park geslapen. ‘Ik heb de schaar. Het briefje zit er zelfs nog aan vast.’ zegt Monique en haalt hem uit de plastic tas. Ik pak het briefje en lees de achterkant. ‘Heb je die ook gelezen, de achterkant?’ zeg ik. ‘Nee, staat er iets op dan?’ vraagt ze. ‘Ja: verbreek de betovering door het draadje los te knopen.’ Ze pakt het draadje en knoopt het los.

‘Monique, iedereen zocht je.’ zeg ik. ‘Jouw vriend was doodongerust. Hij heeft iedereen gebeld die je ooit kende, ook mij.’ ‘Wat maakt het uit?’ zei Monique. ‘Zijn verliefdheid is over, hij wil je terug.’ antwoordde ik met zwakke stem.

Jurycommentaar
Een leuk en vooral origineel idee. Het thema - vrijheid - wordt op bijzondere manier gekoppeld aan een fantastisch element. Heeft daardoor een sprookjesachtig einde dat misschien iets beter uitgewerkt had kunnen zijn. De rol van de 'ik' is alleen niet helder en door het wisselen van tijden wordt het verhaal ietwat onduidelijk.