Hi, my name is Mary Sue

Wat bedoel je precies met 'een Mary Sue'? Ik ken de naam wel, maar niet de karaktertrekken die daar kennelijk mee geassocieerd worden. Als je hiermee eendimensionale personages bedoelt (te slecht of juist te goedmoedig): ik probeer mijn 'slechte' personages altijd toch ook een menselijk zwakke kant te geven, iets waardoor hun gedrag bij de lezer toch af en toe ontroering oproept, of andersom: een ogenschijnlijke good guy, die ook ergens een zwarte kant met dit gevoelens heeft. Ik hoop dat dat voldoende is, maar dat moeten mijn proeflezers nog gaan ondervinden.

Zjaan, een Mary Sue is een personage dat knap, slim, heldhaftig, ... is en dient als afspiegeling van de auteur. Santaroga, ieder mens heeft zo zijn onhebbelijkheden, kijk maar eens naar de mensen van wie je het meeste houdt, je zult zo minstens 5 slechte eigenschappen kunnen opnoemen. Daardoor wekken die mensen niet minder sypathie op, vooral niet als de lezer zichzelf in die mindere eigenschappen kan herkennen. Vraag jezelf ook eens af wat je personage wil bereiken, en wat voor karaktertrekken hem of haar daarin helpen of juist tegenwerken.

Als iedereen in je verhaal een persoon aardig vindt en die persoon niets fout kan doen, is het ook een Mary Sue. Of als diegene altijd vriendelijk blijft, de perfecte baas/werknemer/echtgenoot/scholier/enz. is ook. Je hebt Mary Sues zo geschreven, ja. Leer je personages kennen voor/terwijl je schrijft. Niet alleen hun goede kanten en lievelingseten, maar ook hun grootste angst, meest beschamende moment, de dingen die hij/zij over zou willen doen... Zorg ervoor dat het personen worden, laat ze een keer ruzie met elkaar maken, laat ze eens iets gemeens doen. Vergelijk personages ook niet met jezelf. Het zijn individu's, allemaal met hun eigen meningen en opvattingen. Ga anders ook expres de andere kant op. Stel, jij zou de Mount Everest willen beklimmen. Zorg er dan voor dat je personages hoogtevrees hebben en dat dus nooit zouden doen, dan lijken ze al meteen een stuk minder op jou als schrijver :)

http://en.wikipedia.org/wiki/Mary_Sue de Mary Sue verklaring volgens Wikipedia.

Bij Mary Sue moet ik op de één of andere manier denken aan een drankje (dat dus niet bestaat) "Doe mij maar een Mary Sue" "On the rocks?"* "Ja lekker." :D * Met ijsklontjes?

Een mary sue, al dan niet on the rocks (lijkt me mierzoet), lijkt me ook wel als een stijlfiguur te kunnen dienen. Niet per definitie een stijlfout, maar als je het goed weet neer te zetten een figuur met een bepaald doel. Het lijkt me ook aan het genre liggen, bijvoorbeeld in thrillers is het mode om de hoofdpersoon (de detective zeg maar) gezondheidsproblemen (roken, drinken, overgewicht) mee te geven, plus relatieproblemen (scheiding, lastige kinderen, buitenechtelijke affaire, onbeantwoorde liefde naar collega), plus gezanik met de chef of de organisatie waarin wordt gewerkt, en als het even kan een auto die het niet doet en een verbouwing thuis. Terwijl in andere genres de (on)feilbaarheid een rol kan spelen in de plot: Achilles, Siegfried, Superman. Of andersom: de feilbare mens die in bepaalde omstandigheden onfeilbaar wordt. Lijkt me wel lastig als je door een harde tegenreactie een mooi, functionerend personage om zeep helpt. Waar je naar zou kunnen kijken, zijn de kwadranten van Ofman. http://nl.wikipedia.org/wiki/Kwadrant_van_Ofman Je Mary Sue zit in het vakje linksboven met al haar eigenschappen en streeft in haar perfectionisme naar linksonder. Het kwadrant maakt duidelijk wat de kwetsbare punten van het personage zijn: rechtsboven de problemen die ze (in het verhaal) tegenkomt als ze doorschiet in een bepaalde eigenschap, links beneden de eigenschappen van andere personages waarmee ze in conflict kan komen. Bijvoorbeeld: - ze is vriendelijk tegen iedereen, haar streven is erkenning in het vriendelijk zijn - valkuil (doorschieten): ze dringt zich aan iedereen op (laat míj dat toch doen! néém toch nog een koekje!) - allergie: mensen die anderen niet helpen Ander voorbeeld: - ze is netjes, haar streven is alles altijd op orde te hebben - valkuil: smetvrees - allergie: mensen die alle rommel achter zich laten liggen. Door op die manier over de eigenschappen van je personage te denken, blijf je erg dicht op het oorspronkelijke karakter en hoef je niet allemaal "fouten" te verzinnen die niet bij het personage passen.

http://katfeete.net/writing/suestart.php Even een flinke kick van een oud topic. Op bovenstaande link kun je een Mary Sue test doen. Natuurlijk geen 100% uitsluitsel maar het is een indicatie. Voorts wil ik de vraag stellen of een Mary Sue erg is... In menig film/boek (meest recent nog in de nieuwe Star Wars) is het stijlfiguur nog volop in leven, waar de meeste schrijvers en schrijfcoaches het actief lijken te willen vermijden. Hoe zien jullie dit?

Dit topic heeft een beetje last van een tweevoudige definitie. De link heeft het over een Mary Sue die in alles een afspiegeling van de auteur zelf (zoals ik de term ken), meestal van toepassing op tieners. Deze lijkt me te allen tijde erg, ja, want zo'n personage is nooit een stijlfiguur maar simpelweg een egotrip van de schrijver. De ruimere definitie schijnt te zijn: een algemeen ideaal figuur dat onrealistisch goede dingen doet. Die kan zeker een stijlfiguur vertegenwoordigen, denk ik, en als je dat bewust en met doel gebruikt, kun je er allerlei goede dingen mee doen. Zoals met alle stijlfiguren.

Voor een nog veel uitgebreidere "test" (moet je wel even voor gaan zitten): http://www.springhole.net/writing/marysue.htm Mary Sues vind ik erg wanneer ze goed zijn in alles zonder duidelijke reden, of wanneer ze door iedereen geweldig worden gevonden zonder dat ze daadwerkelijk speciaal zijn. Maar een personage dat ook echt speciaal is, vind ik niet erg en geen Mary Sue. Het is heel normaal dat het hoofdpersonage speciaal is, zolang ik ook maar het idee heb dat dit een speciaal persoon is. Een doodgewoon tienermeisje waarvan iedereen vindt dat ze zo dapper en lief is, dat vind ik storend. Maar een hoofdpersonage met een eigen stem die ook daadwerkelijk speciaal ís (die het verhaal beïnvloedt met écht dappere acties, die écht slim is, en waarbij ik het zie in plaats van dat het alleen door de andere personages wordt gezegd), dat vind ik niet storend. (Daarom vond ik Kvothe uit The Kingkiller Chronicles ook geen Mary Sue, hoewel anderen menen van wel. )

Bij het bedenken van personages wil het weleens helpen een aantal psychologische aandoeningen te bestuderen. Veel aandoeningen, zoals narcisme, hebben een aantal symptomen. Pas als iemand aan een x-aantal symptomen voldoet is diegene een narcist, maar dat betekent niet dat jouw personages niet 2 of 3 van die onbehaaglijke gedragsvormen kunnen meepikken. Geef je karakter eens fleur door een totaal gebrek aan empathisch vermogen, of een superioriteitswaan, of een xenofobie, of iets anders. Daarnaast is het in een verhaal interessant als je karakter(s) een ontwikkeling doormaken. Als je karakter al perfect is dan zou diegene juist een monster moeten worden?