Blue Tuesday

Een goed voornemen kan al snel ontaarden in lamlendigheid. Helemaal als je je een beginnende griep inbeeldt. Steve Jobs had er vast niet bij stilgestaan, dat zijn “zeer goed te recyclen” aluminium toetsenbord, mét achtergrondverlichting, verkleumde handen kwelt door het kille metaal. Apple maakt er daarmee het bloggen voor kwakkelende burgers zoals ik niet aantrekkelijker op.

Een dikke shawl om je nek en een klein elektrisch kacheltje dat als een omgekeerde afzuigkap tegen je kuiten staat te blazen, helpen daar niets aan, is mijn ervaring. Het voordeel van deze opstelling is wel dat je het peertje in je bureaulamp niet meer hoort zoemen. (Het flikkert helaas nog wel zichtbaar, maar je wilt je eigen raadselachtige geluk in deze, door een versterkt broeikaseffect getroffen wereld natuurlijk niet tarten door iets werkends weg te gooien.)

Weekmakers

Ook ik droom van een betere wereld, maar een toetsenbord van onverantwoord plastic lijkt me wel wat. Het liefst een met weekmakers, veel weekmakers, zodat je linkerhand nonchalant je toetsenbord kan kneden, terwijl je rechterwijsvinger op je getuite bovenlip ligt, en je met toegeknepen, ontspannen ogen je intelligente ik in het spiegelend laptopscherm kunt bewonderen, alvorens je weer een prachtige zin typt, ondertussen genietend van het zachte materiaal dat op kamertemperatuur een feest is voor de vermoeide polsen.
Enfin, behalve normale winterse temperaturen, irriteren vandaag ook mijn keel, neus, en maag. En nu staat er alweer iets op papier, wat totaal niet de bedoeling was: het is dus Blue Tuesday.

Cursus proza

Schrijven moet, want vorige week ben ik begonnen aan een cursus proza bij een niet nader te noemen vakschool, op loopafstand van de Dam. Samen met negen andere wanna-be schrijvers sla ik nu wekelijks een avondmaal over, of prop die rond theetijd naar binnen. Acht van ons zijn vrouw. De docent is natuurlijk een man.
Ik ben de oudste en grijste, en ik heb dit weekend ook nog eens mijn huiswerk als eerste ingeleverd. Morgen zullen mijn 600 woorden worden gefileerd en gekraakt. Ik zal ongemerkt slikken en iedereen uitbundig bedanken voor het verrassend nuttige commentaar. Als ze vragen naar mijn vochtige ogen, zal ik de andere wanna-be’s geruststellen: ik ben hartstikke vrolijk, slechts een paar uiterlijke kenmerken verraden een beginnende griep. Thuisgekomen zal het metalen toetsenbord enkele avonden tegen het laptopspiegeltje geplakt blijven. In het weekend zal ik mijn opgewarmde handen weer verkleumen aan het koele keyboard.
Als je na dit blog niets meer van mij verneemt, weet dan dat het niet de griep is, maar dat ik de komende ‘Blue Tuesdays’ nadenk over een beter voornemen voor 2017.

Gera Pronk is informaticus en eigenaar van ISeeTea (=ICT voor onderzoek en creatieve projecten). Voor haar poëzie en proza heeft Gera het project Honderd meter opgezet. Sinds januari 2016 volgt ze een cursus Proza aan de Schrijversvakschool. Je kunt Gera bereiken via mail en twitter.