Twee weken geleden begon de astronomische lente. Om de vrolijkheid van lammetjes en bloemetjes wat contrast te geven, organiseerden we een schrijfwedstrijd met als thema Bloedige lente. De afgelopen weken ontvingen we ruim 100 inzendingen. Hieronder publiceren we de top drie.

Het bloedige aspect hoefde overigens niet letterlijk genomen te zijn: spannende verhalen hebben geen moord of geweld nodig om spannend te zijn. In maximal 99 woorden.

1. Saskia Teppema – Geen titel

‘Op Madeira bloeien de agapanthussen in april’. Chris kijkt geërgerd op als Marjan voorleest uit de akantiefolder.
Vakantie. Dat is wel het laatste waar hij met haar aan moet denken. ‘We kunnen het toch nog een kans geven?’ Die lijzige stem. Als ze opstaat en naar hem toeloopt sluit hij snel de app af. Ze raakt even zijn schouder aan. ‘Je kunt er ook heerlijk wandelen, je weet wel, op die smalle richeltjes.’ Een kans. Inderdaad. ‘Ok’, zegt Chris terwijl hij haar al wandelend voor zich ziet. ‘Ja, boek maar. Madeira is inderdaad een heel goed idee.’

2. Matthijs Zantinga – Huwelijksgraf

Het is niet diep genoeg, dacht Willem en hij groef hijgend verder. Waar eerder de rozenstruik groeide, was een gat met een steeds groter wordende berg aarde ernaast. Haar overblijfselen lagen op het gras en hij dwong zichzelf om niet te kijken. Het was gruwelijk, maar noodzakelijk. De restanten van hun huwelijk zou hij voor eeuwig aan de grond toevertrouwen. Langzaam stond hij op en strekte zijn rug. ‘Ondanks alles houd ik nog van je.’ Hij pakte haar jurken, schoenen en de scheidingspapieren en wierp ze in het gat. ‘Hopelijk ben je in Brazilië samen met Julio wel gelukkig.

3. Marceline de Waard – Op zoek naar de ware

Verwachtingsvol kropen ze allemaal uit hun ei. Eerst Jan, maar nadat de nieuwigheid eraf was, had hij weinig niveau. 's Nachts sliep hij in. Sybrand volgde. Zijn 'je hebt zeker een ander’ was ik snel zat. Dood door verwaarlozing was zijn lot. Van de aanwezigheid van Thierry merkte ik weinig, zelfs zijn heengaan was een verrassing. Toen Mark. Die eiste in het weekend ontbijt op bed. Ook Mark overleefde het niet. En nu Alexander. Maar hoeveel aandacht ook, hij blijft maar roepen: Je bent mij niet vergeten, toch?’ Gelukkig kruipt er altijd weer een nieuwe kamergotchi uit het ei. 

Dossier